Baru-baru ini saya dikunjungi oleh seorang tetamu yang
baharu sebulan menerima status kerakyatan Malaysia dan melepaskan
kewarganegaraan Singapura sebaik beliau bersara daripada perkhidmatan awam
negara itu walaupun anaknya terus kekal menjadi rakyat Singapura.
Beliau merafakkan kesyukuran yang tidak terhingga diterima
menjadi rakyat Malaysia selepas lebih 50 tahun menjadi rakyat Singapura dan
mencurah bakti sebagai seorang pendidik di negara pulau itu. Secara sinis dan
sebagai manifestasi kesetiaannya kepada negara baharunya, beliau memaklumkan
kepada saya bahawa beliau kini menyokong pasukan Harimau Muda berbanding Young
Lions dalam Sukan SEA yang lalu.
"Suara yang berkaitan dengan hak orang Melayu akan terus saja
dilabelkan sebagai perkauman sempit, manakala yang berkaitan dengan hak kaum
lain akan disifatkan sebagai hak asasi manusia”
Selain mengagumi kemakmuran yang ada dalam negara kita ini,
beliau amat berbangga dengan pencapaian negara kita, tetapi melahirkan
kebimbangan jika orang Melayu Malaysia terus duduk dalam zon selesa dan hanya
mampu menjadi penonton dalam kepesatan pembangunan negara.
Kebimbangan yang
disuarakan oleh seorang yang pernah menjadi rakyat Singapura terhadap masa
depan orang Melayu Malaysia ini sangat berasas dan tidak mustahil nasib Melayu
Singapura yang semakin terpinggir akan turut berlaku kepada orang Melayu di
negara kita.
Kedudukan agama Islam dipersoal. Sejak kebelakangan
ini, orang Melayu dan umat Islam kelihatan agak lemas menangani asakan tanpa
henti daripada pelbagai disiplin kehidupan. Kelihatan kedudukan agama Islam
sebagai Agama Persekutuan sudah mula dipersoalkan mereka yang menuntut
kesamarataan agama.
Saki-baki hak keistimewaan orang Melayu yang tinggal pula
mahu digantikan dengan hak kesamarataan atas alasan keadilan, begitu juga dalam
soal pembinaan rumah ibadat. Malah, kalimah Allah yang digunakan secara
eksklusif oleh orang Islam di negara ini pun hendak digunakan oleh agama lain.
Senario seumpama ini jelas menekan orang Melayu. Suara yang
berkaitan dengan hak orang Melayu akan terus saja dilabelkan sebagai perkauman
sempit, manakala yang berkaitan dengan hak kaum lain akan disifatkan sebagai
hak asasi manusia.
Terkadang menjadi suatu yang dianggap berdosa hinggakan
seseorang boleh kehilangan pangkat dan jawatannya hanya kerana mengingatkan
khalayaknya akan sejarah penubuhan negara ini.
Sedangkan kita tahu sementara orang Melayu terus mendapat
nikmat dalam bumi ini, kaum lain pun turut sama menuai hasil tanpa perlu berasa
takut atau dianaktirikan. Tentu saja kita boleh meneliti statistik
penganugerahan status warga negara yang dikeluarkan oleh Jabatan Pendaftaran
Negara sejak merdeka yang jelas menunjukkan betapa ramai kaum bukan Melayu
menikmati anugerah ini.
Melayu kian hilang jati diri. Tahun demi tahun,
orang Melayu kian hilang jati diri yang menjadi asas keutuhan sesuatu kaum.
Tentunya orang Melayu tidak boleh hanya menyalahkan orang lain semata-mata.
Orang Melayu perlu segera dikejutkan dan keluar dari zon selesa di tanah air
sendiri. Satu masalah lazim yang ada bagi penduduk asal sesebuah negara adalah
kegagalan mereka untuk keluar daripada kepompong keselesaan hingga mengakibatkan
mereka menjadi lemah.
Apabila kita meneliti satu demi satu peruntukan di dalam
Perlembagaan Persekutuan, kita akan dapati bahawa tidak ada satu pun dalam
peruntukan tersebut merujuk kepada terma Ketuanan Melayu. Apa yang dimaktubkan
adalah hak keistimewaan orang Melayu. Sedikit hak keistimewaan yang ada ini
sebenarnya sudah mencukupi untuk menjadi pemangkin kepada kebangkitan sebuah
bangsa Melayu yang hebat.
Sebaliknya, hak keistimewaan ini tidak boleh lagi menjadi
gula-gula bagi memapah bangsa Melayu kerana perlindungan melalui penguatkuasaan
perundangan tidak akan selamanya boleh menjadikan bangsa Melayu menjadi bangsa
yang kuat. Malah, ia boleh mengakibatkan orang Melayu dilihat sebagai kaum
majoriti dengan suara minoriti.
Dalam banyak keadaan, penguasaan ekonomi dan kuasa wang
boleh saja meruntuhkan tembok dan pagar yang dibina bagi melindungi orang
Melayu apatah lagi kita hidup dalam zaman yang mana kuasa wang diletakkan
sebagai keutamaan paling tinggi dalam kehidupan kita.
Tetamu itu seterusnya
mengingatkan saya bahawa mungkin ramai yang tidak menyedari bahawa Perkara 152
dalam Perlembagaan Republik Singapura menyatakan bahawa hak istimewa orang
Melayu yang dirujuk oleh Perlembagaan itu sebagai ‘penduduk asal negara
Singapura’ hendaklah dijamin oleh pemerintah negara republik itu.
Pemerintah Singapura mempunyai tanggungjawab undang-undang
untuk memastikan bahawa orang Melayu sebagai penduduk asal Singapura dapat
mempertahan dan meningkatkan kedudukan politik, ekonomi, pelajaran, agama Islam
dan sosio budaya kaum Melayu. Sambil mengakui bahawa ia mungkin tidaklah begitu
ketara, namun orang Melayu Singapura sehingga kini masih mendapat keistimewaan
dalam hal bayaran pelajaran dan beberapa keistimewaan lain.
Melayu kena berusaha untuk bersaing. Sama ada orang Melayu
Singapura benar-benar mendapat keistimewaan itu bukanlah persoalan utama,
tetapi apa yang penting adalah melalui Perlembagaan itu, sebuah negara yang
diperintah oleh pemerintah majoriti kaum Tionghua masih mengiktiraf orang
Melayu sebagai penduduk asal negara berkenaan. Untuk itu, dokumen perundangan
tertinggi negara itu memperuntukkan bahawa keistimewaan kepada penduduk asal
hendaklah dikekalkan.
Bagaimanapun, masa depan orang Melayu Singapura sama juga
dengan orang Melayu di Malaysia, bukan lagi ditentukan oleh perlindungan
Perlembagaan, tetapi lebih utama adalah cara bagaimana mereka mampu bersaing
menjadi individu yang cemerlang dengan bangsa lain.
Segmentasi bangsa
masih diperlukan dalam negara kita bagi menentukan status maju mundurnya
ekonomi, sosial dan pendidikan warga negaranya. Semua orang yang menerima
hidayah Allah boleh memeluk agama Islam, tetapi tidak ada orang yang boleh
menjadi Melayu atau Cina atau kaum apa sekalipun. Kita memang ditakdirkan untuk
lahir sebagai seorang Melayu.
Pengakuan sesuatu bangsa itu sepatutnya tidaklah menjadi
halangan untuk kita saling mengenali dan berbaik-baik sesama kaum. Tidak dapat
dinafikan bahawa sebagai sebuah negara merdeka, kerajaan perlu mengambil berat
agenda pembangunan semua kaum yang ada dalam negara kita.
Pada masa sama, potensi yang ada pada setiap warga negara
perlu terus diasah tanpa membezakan warna kulit bagi memastikan potensi yang ada
dapat membantu menaikkan martabat negara kita. Begitupun, ini bukan pula
bermakna bahawa peruntukan yang menjadi teras dalam Perlembagaan Persekutuan
tidak lagi penting.
Masalahnya, ialah apabila ada segelintir rakyat yang
menjuarai hak sama rata dengan semua kaum sedangkan peruntukan yang khusus
berkaitan Melayu dan status Agama Islam seolah-olah dikesampingkan pula.
Masanya sudah tiba untuk kita lebih menitikberatkan pemahaman setiap warga
negara akan teras pembinaan negara ini.
2013 melabuhkan
tirainya, 2014 menjelma dengan harapan orang Melayu akan bangkit
daripada kealpaan lalu bingkas memperkukuhkan penyatuan dalam talian agama
Islam tanpa mengira fahaman politik bagi menjadi tiang seri negara ini. – Oleh:
Ikbal Salam
